Bio-Peter Scherps

Mechelen 1972

Baasrode-Belgie

 

Artist Statement

​​

Het oeuvre situeert zich op het snijvlak van fotografie, sculpturale ingreep en filosofische reflectie. Uitgangspunt is het fotografische beeld, dat niet als eindpunt, maar als basismateriaal wordt beschouwd. Door middel van verknippen, versnijden en hercompositie ontstaat een proces van deconstructie dat de relatie tussen representatie, tijd en menselijke ingreep problematiseert. Het werk is zo meer dan een visuele transformatie: het is een onderzoek naar de manier waarop de mens zijn omgeving en geheugen structureert.

De methode kan worden begrepen als een omgekeerd archeologisch proces. Waar de archeologie traditioneel de taak opneemt om doorheen lagen te graven en datgene wat verborgen is bloot te leggen, wordt hier het tegenovergestelde zichtbaar: een proces waarin het oppervlak wordt aangetast en gefragmenteerd, niet om een oorsprong te onthullen, maar om te tonen hoe die oorsprong onherroepelijk verdwijnt. Dit spanningsveld tussen onthullen en uitwissen verplaatst het discours van archeologische reconstructie naar een reflectie over menselijke destructie en transformatie.

De deconstructie van het fotografische beeld functioneert als metafoor voor bredere culturele en ecologische processen. Net zoals sedimentlagen en groeiringen sporen dragen van tijd en verandering, zo dragen de lijnen, arceringen en versnijdingen in het werk de sporen van menselijke tussenkomst. Waar de natuur haar tijd inschrijft in organische patronen, schrijft de mens zich in via manipulatie, versnelling en fragmentatie. Het resultaat is een gelaagdheid die een dialectiek blootlegt tussen orde en chaos, herinnering en uitwissing, natuur en cultuur.

Het werk sluit hiermee aan bij een kunsthistorische traditie die zich richt op de spanning tussen constructie en deconstructie. De ingrepen herinneren aan de deconstructivistische benadering in de architectuur (Eisenman, Tschumi), waarin het destabiliseren van structuren centraal staat, maar resoneren ook met de kritische praktijk van kunstenaars die fotografie inzetten om het idee van representatie zelf te bevragen (zoals Gerhard Richter, John Hilliard of Thomas Ruff). Tegelijk draagt de materialiteit van de versnijding een sculpturaal karakter dat het platte vlak overstijgt en de derde dimensie binnentrekt, waardoor de werken fungeren als hybride objecten tussen beeld en structuur.

In deze context verbeeldt het oeuvre niet louter een esthetische strategie, maar een filosofische positie. Het stelt de vraag in hoeverre de mens zijn natuurlijke habitat zodanig manipuleert dat het oorspronkelijke niet langer herkenbaar is. De werken zijn zo geen zoektocht naar herstel, maar een vaststelling: de evolutie van de tijd is onlosmakelijk verbonden met de menselijke ingreep die zowel creëert als uitwist.

​​

​